Nadrzędnym celem człowieka jest chwalić Boga i radować się Nim na wieki. 1 Kor. 10:31, Ps. 73:25-26
Słowo Boże, które znajdujemy w Pismach Starego i Nowego Testamentu, to jedyna reguła kierująca nas w chwaleniu go i radowaniu się Nim. Ef. 2:20, 2 Tym. 3:16, 1 Jana 1:3
Słowo Boże uczy głównie, w co człowiek powinien wierzyć odnośnie Boga, a także co Bóg od niego żąda. Jana 5:39, Kaz. 12:13
Bóg jest duchem – nieskończony, wieczny i niezmienny – w swej istocie, mądrości, mocy, świętości, sprawiedliwości, dobroci i prawdzie. Jana 4:24, Job 11:7, Ps. 90:2, Jak. 1:17, 2 Mj. 3:14, Ps. 147:5, Obj. 4:8, Obj. 15:4, 2 Mj. 34:6
Jest tylko jeden żywy i prawdziwy Bóg. 5 Mj. 6:4, Iz. 45:5, Jer. 10:10
Są trzy Osoby Boskie – Ojciec, Syn i Duch Święty – a te trzy to jeden Bóg, tej samej istoty, równe w mocy i chwale. Mt. 28:19, 1 Jana 5:7, 5 Mj. 6:4
Wyroki Boże to Jego odwieczny plan, zgodny z zamysłem Jego woli, w którym, dla swej chwały, postanowił uprzednio o rzeczach mających się wydarzyć. Ef. 1:11-12.
Bóg wykonuje swoje wyroki w dziełach stworzenia i opatrzności. Obj. 4:11, Dan.4:35
Dzieło stworzenia to uczynienie przez Boga wszystkiego z niczego, słowem Jego mocy, w przeciągu sześciu dni, i uczynienie wszystkiego bardzo dobrym. 1 Mj. 1:1, Heb. 11:3, 1 Mj. 1:31
Bóg stworzył człowieka, mężczyznę i kobietę, na swoje podobieństwo, w poznaniu, sprawiedliwości i świętości, i dał im władzę nad stworzeniem. 1 Mj. 1:27, Kol. 3:10, Ef. 4:24, 1 Mj. 1:28
Boże dzieła opatrzności to Jego najświętsze, najmądrzejsze i pełne mocy podtrzymywanie i zarządzanie swoimi stworzeniami oraz ich działaniami. Ps. 145:17, Iz. 28:29, Heb. 1:3, Ps. 103:19, Mt. 10:29
Kiedy Bóg stworzył człowieka, zawarł z nim przymierze życia, pod warunkiem doskonałego posłuszeństwa, zabraniając mu spożywania z drzewa poznania dobra i zła, pod groźbą śmierci. Gal. 3:12, 1 Mj. 2:16-17
Nasi pierwsi rodzice, pozostawieni swojej wolnej woli, upadli ze stanu, w jakim zostali stworzeni, grzesząc przeciwko Bogu. Kaz. 7:29, 1 Mj. 3:6
Grzech to niedostawanie się do Prawa Bożego lub przestąpienie go. 1 Jana 3:4
Grzechem, przez który nasi pierwsi rodzice upadli ze stanu, w jakim zostali stworzeni, było zjedzenie zakazanego owocu. 1 Mj. 3:6-8
Przymierze zawarte z Adamem obejmowało nie tylko jego samego, ale i całe jego potomstwo. Dlatego cały rodzaj ludzki – naturalnie wywodzący się od niego – zgrzeszył w nim i upadł razem z nim w jego pierwszym grzechu. 1 Mj. 1:28, 2:16-17, Rz. 5:18-19, 1 Kor. 15:22
Upadek sprowadził rodzaj ludzki do stanu grzechu i niedoli. Rz. 5:12
Grzeszność stanu, w jaki człowiek popadł, polega na winie pierwszego grzechu Adama, braku pierwotnej sprawiedliwości oraz zepsuciu całej jego natury, co się potocznie zwie grzechem pierworodnym; a także na wszystkich obecnych aktach grzechu, które wynikają z tamtego. Rz. 5:19, Rz. 3:10, Ef. 2:1, Ps. 51:7, Mt. 15:19-20
Cały rodzaj ludzki przez swój upadek stracił społeczność z Bogiem i znajduje się pod Jego gniewem i przekleństwem i przez to jest narażony na wszelkie nieszczęście w życiu doczesnym, na samą śmierć, a także na katusze piekła w wieczności. 1 Mj. 3:8, 24, Ef. 2:3, Gal. 3:10, 1 Mj. 3:17, Rz. 6:23, Mt. 25:41
Bóg, który wedle upodobania swego, od wieczności, wybrał niektórych do życia wiecznego, zawarł przymierze łaski, aby zbawić ich ze stanu grzechu i niedoli oraz przywieść ich do stanu zbawienia za sprawą ZBAWICIELA. Ef. 1:4, 2 Tym. 1:9
Jedynym Zbawicielem wybranych Bożych jest Pan Jezus Chrystus, który będąc wiecznym Synem Boga, stał się człowiekiem i który nadal pozostaje Bogiem i człowiekiem w dwu oddzielnych naturach, lecz jednej osobie, na wieki. Dz. 4:12, Jana 1:14, Heb. 2:14, Rz. 9:5, Obj. 1:18
Chrystus, Syn Boży, stał się człowiekiem, kiedy przyjął prawdziwe ciało i rozumną duszę, poczęty mocą Ducha Świętego, w łonie Marii Dziewicy, narodzony z niej, jednakże bez grzechu. Heb. 2:14,, Mt. 26:38, Łk. 1:31, 35, Heb. 7:26
Chrystus, jako Zbawiciel, sprawuje urząd proroka, kapłana i króla, zarówno w stanie uniżenia, jak i wywyższenia. Dz. 3:22, Heb. 5:6, Ps. 2:6
Chrystus sprawuje urząd proroka, objawiając nam przez swoje Słowo i Ducha wolę Boga dla naszego zbawienia. Jana 1:18, Heb. 1:1-2, Jana 14:26, 16:13
Chrystus sprawuje urząd kapłana przez jednorazowe złożenie się w ofierze, aby zadośćuczynić Bożej sprawiedliwości i pojednać nas z Bogiem oraz przez ustawiczne wstawianie się za nami. Heb. 4:14, Heb. 9:28, Heb. 2:17, Heb. 7:25
Chrystus sprawuje urząd króla przez czynienie nas sobie poddanymi, przez rządzenie nami i chronienie nas oraz przez powstrzymywanie i podbijanie swoich i naszych wrogów. Ps. 110:3; 2, Kor. 10:5, Iz. 33:22, 1 Kor. 15:25
Na uniżenie Chrystusa składa się Jego narodzenie i to w uniżonym stanie, poddanie Prawu, doznanie niedoli tego życia, gniewu Bożego oraz doświadczenie przeklętej śmierci na krzyżu, a także pogrzebanie i przebywanie w mocy śmierci do czasu wywyższenia. Łk. 2:7, Gal. 4:4, Iz. 53:3, Mt. 27:46, Fil. 2:7-8, Mt. 12:40
Na wywyższenie Chrystusa składa się Jego powstanie z martwych dnia trzeciego, wstąpienie do Nieba, zasiadanie po prawicy Boga Ojca oraz mające nastąpić przyjście, by sądzić świat w dniu ostatecznym. 1 Kor. 15:4, Mk. 16:19, Dz. 17:31
Stajemy się uczestnikami zbawienia nabytego przez Chrystusa poprzez skuteczne odniesienie go do nas przez Ducha Świętego. Jana 1:12, Tyt. 3:5-6
Duch odnosi do nas zbawienie nabyte przez Chrystusa, wzbudzając w nas wiarę i w ten sposób przyłączając nas do Chrystusa przez skuteczne powołanie. Ef. 2:8, Ef. 3:17, 1 Kor. 1:9, 12:3
Skuteczne powołanie jest dziełem Ducha Świętego, w którym, przekonując nas o grzechu i niedoli, oświecając nasze umysły poznaniem Chrystusa, przekonuje i umożliwia uchwycenie się Jezusa Chrystusa, który został nam łaskawie ofiarowany w Ewangelii. 2 Tym. 1:9, Dz. 2:37, Dz. 26:18, Eze. 36:26, Jana 6:44
Ci, którzy zostali skutecznie powołani, czerpią w tym życiu z usprawiedliwienia, usynowienia i uświęcenia oraz innych korzyści, które w tym życiu towarzyszą im lub z nich wynikają. Rz. 8:30, Ef. 1:5, 1 Kor. 1:30
Usprawiedliwienie jest aktem Bożej nieograniczonej łaskawości, w którym przebacza wszystkie nasze grzechy i przyjmuje nas jako sprawiedliwych w swoich oczach przez wzgląd na sprawiedliwość Chrystusa, która nam została przypisana, a przyjęta przez wiarę. Ef. 1:7, 2 Kor. 5:21, Rz. 5:19, Gal. 2:16
Usynowienie jest aktem Bożej nieograniczonej łaskawości, w którym zostajemy przyjęci w poczet – i mamy prawo do wszelkich przywilejów – Synów Bożych. 1 Jana 3:1, Jana 1:12, Rz. 8:17
Uświęcenie jest dziełem Bożej nieograniczonej łaskawości, przez które odnawia nasze całe człowieczeństwo na Obraz Boży i coraz bardziej uzdalnia nas do umierania dla grzechu i życia w sprawiedliwości. 2 Tes. 2:13, Ef. 4:24, Prz. 4:18
Korzyściami towarzyszącymi lub wynikającymi z usprawiedliwienia, usynowienia i uświęcenia są: pewność Bożej miłości, pokój sumienia, radość w Duchu Świętym, wzrastanie w łasce oraz wytrwanie w nich do końca. Rz. 5:1-2, 6, Rz. 15:13, Fil. 1:6
Dusze wierzących w chwili śmierci stają się doskonałe w świętości oraz bezzwłocznie przechodzą do chwały, a ich ciała, nadal zjednoczone z Chrystusem, spoczywają w grobach aż do zmartwychwstania. Heb. 12:23, Fil. 1:23, 1 Tes. 4:14, Iz. 57:2, Job 19:26
Przy zmartwychwstaniu wierzący wzbudzeni w chwale zostaną otwarcie uznani i uniewinnieni w dniu sądu, a także zyskają doskonałe błogosławieństwo w pełnym radowaniu się Bogiem na wieki. 1 Kor. 15:43, Mt. 10:32, 1 Jana 3:2, 1 Tes. 4:17
Bóg złożył na człowieka obowiązek posłuszeństwa Jego objawionej woli. Kaz. 12:13, Mich. 6:8
Bóg wpierw objawił człowiekowi Prawo Moralne. Rz. 2:14-15
Podsumowanie Prawa Moralnego zostało ujęte w Dziesięciu Przykazaniach. 5 Mj. 10:4, Mt. 19:17
Sednem Dziesięciu Przykazań jest miłowanie Pana Boga swego z całego serca swego, z całej duszy swojej, z całej siły swojej i z całej myśli swojej; a bliźniego swego jak siebie samego. 5 Mj. 6:5, Mt. 22:37-40, Rz. 13:10
Wstęp do Dziesięciu Przykazań wyraża się słowami: “Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.” 2 Mj. 20:2
Wstęp do Dziesięciu Przykazań uczy, że ponieważ Bóg jest Panem, naszym Bogiem i Zbawicielem, dlatego przeznaczył nas do wypełniania wszystkich Jego przykazań. 5 Mj. 11:1, 24:18, Łk. 1:74-75
Pierwsze Przykazanie brzmi: “Nie będziesz miał innych Bogów obok mnie.” 2 Mj. 20:3
Pierwsze Przykazanie wymaga znajomości i uznania Boga jako jedynego prawdziwego Boga, naszego Boga, oraz abyśmy należycie oddawali Mu cześć i chwałę. 1 Kron. 28:9, 5 Mj. 26:17, Mt. 4:10
Pierwsze Przykazanie zabrania wypierania się prawdziwego Boga lub nie oddawania Mu czci i chwały jako naszemu Bogu oraz oddawania komukolwiek tej czci i chwały, która tylko Jemu się należy. Ps. 14:1, Rz. 1:20-21, Rz. 1:25
Słowa “obok mnie” w Pierwszym Przykazaniu uczą, że Bóg, który wszystko widzi, dostrzega również grzech czynienia sobie innego boga i nienawidzi tego. Ps. 44:21-22, Rz. 1:20-21
Drugie Przykazanie brzmi: “Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze i na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą, a okazuję łaskę do tysiącznego pokolenia tym, którzy mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.” 2 Mj. 20:4-6
Drugie Przykazanie wymaga przyjęcia, przestrzegania i zachowania w czystości i całości wszelką religijną cześć i obrządki, które Bóg zalecił w swoim Słowie. 5 Mj. 32:46, Mt. 28:20, 5 Mj. 12:32
Drugie Przykazanie zabrania oddawania Bogu czci przez obrazy albo w jakikolwiek inny sposób nie ustanowiony w Jego Słowie. 5 Mj. 4:15-16, Mt. 15:9, Kol. 2:18
Uzasadnieniem Drugiego Przykazania jest Boża suwerenność nad nami, stosowność Jego roszczeń w stosunku do nas oraz Jego gorliwość o własną cześć. Ps. 95:3, 2 Mj. 34:14
Trzecie Przykazanie brzmi: “Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twego, gdyż Pan nie zostawi bez kary tego, kto nadużywa imienia Jego.” 2 Mj. 20:7
Trzecie Przykazanie wymaga świętego i godnego używania Bożego imienia, tytułów, atrybutów, obrzędów, Słowa i dzieł. Ps. 29:2, Obj. 15:3-4, Kaz. 5:1, Ps. 138:2, Job 36:24
Trzecie Przykazanie zabrania wszelkiej profanacji i nadużycia tego wszystkiego, przez co Bóg daje się poznać. Mal. 2:2, Mt. 5:34-35
Uzasadnieniem Trzeciego Przykazania jest to, że chociaż ci, co je łamią, mogą ujść kary z rąk ludzi, to jednak Pan, nasz Bóg, nie pozwoli im uniknąć sprawiedliwego sądu. 5 Mj. 28:58-59
Czwarte Przykazanie brzmi: “Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.” 2 Mj. 20:8-11
Czwarte Przykazanie wymaga przestrzegania jako świętych dla Boga wszelkich pór i czasów, jakie ustanowił w swoim Słowie, a w szczególności jednego pełnego dnia z siedmiu, aby był dla Niego świętym Sabatem. 3 Mj. 19:30, 5 Mj. 5:12
Od początku świata do zmartwychwstania Chrystusa Bóg ustanowił siódmy dzień tygodnia na cotygodniowy Sabat, lecz po zmartwychwstaniu Chrystusa aż do końca świata jest to pierwszy dzień tygodnia – to jest chrześcijański Sabat. 1 Mj. 2:3, Dz. 20:7, Obj. 1:10
Sabat należy święcić świętym odpoczynkiem przez cały dzień, wstrzymując się nawet od tych ziemskich czynności i rozrywek, które są dopuszczalne w inne dni, a także poświęcaniem całego czasu na publiczne i osobiste angażowanie się w czczenie Boga – za wyjątkiem działań związanych z potrzebą chwili lub okazywaniem miłosierdzia. 3 Mj. 23:3, Ps. 92:2-3, Mt. 12:11-12
Czwarte Przykazanie zabrania zaniedbywania lub beztroskiego wykonywania wymaganych obowiązków oraz profanowania dnia Sabatu przez próżność albo czynienie rzeczy grzesznych samych w sobie lub też przez zbędne myśli, słowa oraz czyny związane z naszymi ziemskimi pracami i rozrywkami. Mal. 1:13, Ez. 23:38, Iz. 58:13
Uzasadnieniem Czwartego Przykazania jest to, iż Bóg dał nam sześć dni w tygodniu na nasze własne sprawy, jednakże oddzielił siódmy dzień szczególnymi obwarowaniami; dał nam także własny przykład i pobłogosławił dzień Sabatu. 2 Mj. 31:15-16, 3 Mj. 23:3, 2 Mj. 31:17, 1 Mj. 2:3
Piąte Przykazanie brzmi: “Czcij ojca swego i matkę swoją, aby długo trwały dni twoje w ziemi, którą Pan, Bóg twój, daje tobie.” 2 Mj. 20:12
Piąte Przykazanie wymaga zachowania szacunku oraz wywiązywania się z powinności wynikających z położenia i relacji z innymi jako zwierzchnik, podwładny czy równy drugiemu. Ef. 5:21-22, 6:1, Kol. 3:20, Rz.13:1, Ef. 6:9, Rz. 12:10
Piąte Przykazanie zabrania zaniedbywania lub jakiegokolwiek występowania przeciwko szacunkowi i powinnościom nałożonym na każdego z nas ze względu na swoje położenie i relacje z innymi. Rz. 13:7-8, 12:10
Uzasadnieniem Piątego Przykazania jest obietnica długiego życia i powodzenia (o ile będzie służyć ono Bożej chwale i dobru ludzi) dla wszystkich, którzy je przestrzegają. Ef. 6:2-3
Szóste Przykazanie brzmi: “Nie zabijaj.” 2 Mj. 20:13
Szóste Przykazanie wymaga wszelkich dopuszczalnych starań dla zachowania własnego życia, a także życia innych. Ef. 5:28-29, Ps. 82:3-4, Job 29:13
Szóste Przykazanie zabrania odbierania sobie życia albo życia bliźniego w sposób niesprawiedliwy , a także wszystkiego, co zmierza w tym kierunku. Dz. 16:28, 1 Mj. 9:6, Prz. 24:11-12, Mt 5:22
Siódme Przykazanie brzmi: “Nie cudzołóż.” 2 Mj. 20:14
Siódme Przykazanie wymaga zachowania czystości naszej i naszego bliźniego, w sercu, mowie i zachowaniu. 1 Tes. 4:4, Ef. 5:11-12, 2 Tym. 2:22, Kol. 4:6, 1 Pio. 3:2
Siódme Przykazanie zabrania wszelkiej nieczystej myśli, mowy i czynów. Mt. 5:28, Ef. 5:4, Ef. 5:3
Ósme Przykazanie brzmi: “Nie kradnij.” 2 Mj. 20:15
Ósme Przykazanie wymaga sprawiedliwego zdobywania i pomnażania własnego bogactwa i majętności, a także bogactwa i majętności bliźniego. Rz. 12:17, Prz. 27:23, 3 Mj. 25:35, Fil. 2:4, Ef. 4:28
Ósme Przykazanie zabrania czegokolwiek, co niesprawiedliwie może uszczuplać własne bogactwo i majętność lub bogactwo i majętność bliźniego. 1 Tym. 5:8, Prz. 28:19, 21:6, Job 20:19-20
Dziewiąte Przykazanie brzmi: “Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.” 2 Mj. 20:16
Dziewiąte Przykazanie wymaga zachowania i pielęgnowania prawdy w relacjach międzyludzkich, a także pielęgnowania dobrego imienia – własnego i bliźniego, a w szczególności dotyczy to składania świadectwa. Zach. 8:16, 1 Pio. 3:16, Dz. 25:10, 3 Jana 12, Prz. 14:5, 25
Dziewiąte Przykazanie zabrania wszystkiego, co jest szkodliwe dla prawdy lub co krzywdzące dla dobrego imienia – własnego i bliźniego. Rz. 3:13, Ef. 4:31, Job 27:5, Ps. 15:3
Dziesiąte Przykazanie brzmi: “Nie pożądaj domu bliźniego swego, nie pożądaj żony bliźniego swego ani jego sługi, ani jego służebnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.” 2 Mj. 20:17
Dziesiąte Przykazanie wymaga pełnego zadowolenia z naszego stanu oraz prawego i łaskawego usposobienia do bliźniego i wszystkiego, co do niego należy. 1 Tym. 6:8, Heb. 13:5, Rz. 12:15, 1 Kor. 13:4-6
Dziesiąte Przykazanie zabrania wszelkiego niezadowolenia z naszego stanu, zazdrości lub odczuwania przykrości z powodu powodzenia bliźniego oraz zabrania wszelkich nadmiernych działań lub afektu względem rzeczy, które posiada nasz bliźni. 1 Kor. 10:10, Gal. 5:26, Łk. 12:15, Kol. 3:5
Żaden zwykły człowiek po Upadku nie jest w stanie w tym życiu doskonale przestrzegać przykazań Bożych, lecz łamie je każdego dnia w myślach, słowach i czynach. Kaz. 7:20, 1 Mj. 8:21, Ps. 14:3, Jak. 3:8, Jak. 3:2
Niektóre grzechy, same w sobie, a także przez wzgląd na liczne obciążenia, są w oczach Boga bardziej ohydne niż inne. Jana 19:11, Łk. 12:47-48
Każdy grzech zasługuje na Boży gniew i przekleństwo, zarówno w tym życiu, jak mającym nadejść. Gal. 3:10, Rz. 6:23, Mt. 25:41
Abyśmy mogli ujść Bożemu gniewu i przekleństwu należnemu za nasz grzech, Bóg wymaga od nas wiary w Jezusa Chrystusa – nawrócenia ku życiu – z pełnym oddania zastosowaniem wszystkich zewnętrznych środków, przez które Chrystus udziela nam korzyści Zbawienia. Dz. 20:21, Prz. 2:1-5
Wiara w Jezusa Chrystusa jest łaską zbawczą, przez którą otrzymujemy zbawienie i polegamy tylko na Chrystusie w sprawie zbawienia, tak jak został nam ofiarowany w Ewangelii. Heb. 10:39, Jana 1:12, Fil. 3:9, Dz. 4:12, Iz. 33:22
Nawrócenie ku życiu to łaska zbawcza, przez którą grzesznik – prawdziwie przekonany o swym grzechu i rozumiejący miłosierdzie Boże w Chrystusie – z żalem i nienawiścią swego grzechu odwraca się od niego do Boga z pragnieniem i dążeniem do nowego posłuszeństwa. Dz. 11:18, Łk. 18:13, Dz. 2:37, Joel 2:13, Jer. 31:18-19, Ps. 119:59
Zewnętrznymi i stałymi środkami, przez które Chrystus udziela nam korzyści zbawienia, są Jego ustanowienia, a w szczególności Słowo, sakramenty i modlitwa, wszystkie skuteczne w przypadku tych, którzy są wybrani do zbawienia. Dz. 2:41-42, 2 Tym. 3:15
Duch Boży sprawia, że czytanie, a w szczególności nauczanie Słowa, staje się skutecznym środkiem do przekonania i nawrócenia grzeszników oraz do kształtowania ich w świętości i zachęcie, przez wiarę, ku zbawieniu. Ps. 19:8, 1 Tes. 1:6, 2 Tym. 3:16, Rz. 1:16
Aby Słowo stało się skuteczne do zbawienia, musimy podejść do niego z pilnością, przygotowaniem i modlitwą, przyjąć je z wiarą i miłością, przechowywać je w sercu i praktykować w życiu. Prz. 8:34, 1 Pio. 2:1-2, Ps. 119:18, Heb. 4:2, 2 Tes. 2:10, Ps. 119:11, Jak. 1:25
Sakramenty stają się skutecznymi środkami do zbawienia, nie same przez się ani z powodu tego, który ich udziela, ale przez błogosławieństwo Chrystusa i działanie Jego Ducha w tych, którzy z wiarą je przyjmują. 1 Kor. 11:29, 1 Kor. 3:7, 1 Pio. 3:21
Sakrament to święty obrządek ustanowiony przez Chrystusa, w którym – za sprawą naocznych znaków – zarówno Chrystus, jak i korzyści Nowego Przymierza są symbolizowane, zapieczętowane i zastosowane do wierzących. 1 Mj. 17:10, Rz. 4:11
Nowotestamentowymi sakramentami są Chrzest i Wieczerza Pańska. Mk. 16:16, 1 Kor. 11:23
Chrzest jest sakramentem, w którym obmycie wodą – w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego – symbolizuje i pieczętuje nasze wszczepienie w Chrystusa oraz uczestnictwo w korzyściach Przymierza Łaski, a także nasze zaangażowanie w służbie Bogu. Mt. 28:19, Rz. 6:3, Rz. 6:4
Chrztu nie należy udzielać nikomu spoza sfery widzialnego Kościoła dopóki nie wyznają swej wiary w Chrystusa i posłuszeństwa Jemu; jednak niemowlęta członków widzialnego Kościoła powinny być chrzczone. Dz. 2:41, 1 Mj. 17:7, 10, Dz. 2:38-39
Wieczerza Pańska jest sakramentem, w którym przez podanie i przyjęcie chleba i wina, zgodnie z nakazem Chrystusa, Jego śmierć jest zwiastowana, a ci, którzy godnie je przyjmują, stają się – nie w sposób cielesny czy fizyczny, lecz przez wiarę – uczestnikami Jego ciała i krwi, z wszystkimi tego dobrodziejstwami, ku ich duchowemu pokrzepieniu i wzrostowi w łasce. Łk. 22:19-20, 1 Kor. 10:16
Wymaga się od tych, którzy mają godnie przystąpić do Wieczerzy Pańskiej, aby badali się względem swej wiedzy dla rozróżniania ciała Pańskiego, względem swej wiary dla posilania się z niego, względem nawrócenia, miłości i nowego posłuszeństwa, aby przypadkiem, przystępując niegodnie, nie jedli i nie pili własnego sądu. 1 Kor. 11:28-29, 2 Kor. 13:5, 1 Kor. 11:31, 1 Kor. 11:18, 20, 1 Kor. 5:8, 1 Kor. 11:27
Modlitwa to ofiarowanie naszych pragnień Bogu, wznoszona za sprawy zgodne z Jego wolą, w imieniu Chrystusa, z wyznaniem naszych win i z wdzięczną afirmacją Jego miłosierdzia. Ps. 62:9, Rz. 8:27, Mt. 7:7, Jana 16:23, Dan. 9:4, Fil. 4:6
Całe Słowo Boże jest pożyteczne do kierowania nas w modlitwie, jednakże szczególną regułą jest forma modlitwy, którą Chrystus nauczył swoich uczniów, potocznie nazywana Modlitwą Pańską. 1 Jana 5:14, Mt. 6:9
Wstęp do Modlitwy Pańskiej (“Ojcze nasz, który jesteś w niebie”) uczy nas, jak zbliżać się do Boga ze świętą czcią i odwagą – zupełnie jak dzieci do ojca, który może i jest gotów nam pomóc – oraz tego, że powinniśmy modlić się z innymi i za innych. Mt. 6:9, Iz. 64:9, Łk. 11:13, Rz. 8:15, Ef. 6:18
W Pierwszej Prośbie (“Święć się imię Twoje”) modlimy się o to, aby Bóg uzdolnił nas i innych do chwalenia Go wszędzie tam, gdzie się daje poznać, oraz aby dysponował wszystkimi rzeczami dla swojej chwały. Mt. 6:9, Ps. 67:2-4, Rz. 11:36
W Drugiej Prośbie (“Przyjdź Królestwo Twoje”) modlimy się o to, aby królestwo szatana zostało zniszczone i aby rozpowszechniło się królestwo Łaski oraz abyśmy wraz z innymi znaleźli się w nim i byli w nim zachowani, a także aby królestwo Łaski śpiesznie nastąpiło. Mt. 6:10, Ps. 68:2, Ps. 51:20, 2 Tes. 3:1, Obj. 22:20
W Trzeciej Prośbie (“Bądź wola Twoja, jak w niebie, tak i na ziemi”) modlimy się o to, aby Bóg, w swojej łaskawości, uzdolnił nas i sprawił w nas chęć poznania, bycia posłusznymi i podporządkowania się Jego woli we wszystkim, podobnie jak aniołowie w niebie. Mt. 6:10, Ps. 119:34-36, Mt. 26:39, Dz. 21:14, Ps. 103:20, 22
W Czwartej Prośbie (“Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj”) modlimy się o to, abyśmy darem Bożej łaskawości otrzymali odpowiednią ilość dobrych rzeczy w tym życiu oraz byśmy przez nie zasmakowali Jego przyszłych błogosławieństw. Mt. 6:11, Prz. 30:8, Ps. 90:17
W Piątej Prośbie (“i odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom”) modlimy się o to, aby Bóg, przez wzgląd na Chrystusa, przebaczył nam łaskawie wszystkie nasze grzechy, do czego jesteśmy zachęceni przez to, że Jego łaska uzdolniła nas do przebaczania innym. Mt. 6:12, Ps. 51:3, Mt. 6:14
W Szóstej Prośbie (“i nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego”) modlimy się o to, aby Bóg raczył powstrzymać nas przed pokusą grzechu, bądź też wsparł nas i zbawił, kiedy jesteśmy kuszeni. Mt. 6:13, Mt. 26:41, Ps. 19:14, Ps. 51:12, 14, 2 Tym. 4:18
Zakończenie Modlitwy Pańskiej (“Albowiem Twoje jest Królestwo i moc, i chwała na wieki wieków. Amen.”) uczy nas czerpania w modlitwie pociechy tylko z Boga, a także wielbienia Go w naszych modlitwach przypisując Jemu królestwo, moc i chwałę. Natomiast poświadczając nasze pragnienie zostania wysłuchanymi i ku zapewnieniu, że zostaniemy wysłuchani, mówimy “Amen.” Mt. 6:13 Dan. 9:18-19, 1 Kron. 29:11, 13, Ps. 65:3, Ps. 106:48, Obj. 22:20
Tłumaczenie: Sebastian Smolarz