Wczesny kościół nauczał że Jezus Chrystus był jedną osobą z dwoma naturami: boską i ludzką.
Nestoriusz (ok. 381-451) był zakonnikiem w Antiochii zanim został biskupem Konstantynopola w 428. Nestoriusz tak mocno podkreślał dwie natury, że zamienił Jezusa Chrystusa w dwie osoby. Chcąc uniknąć “zmieszania” boskiej i ludzkiej natury (jak u Eutychesa), Nestoriusz kładł silny nacisk na ich rozróżnienie.
Argumentował że są miejca w Ewangeliach gdzie jest opisana ludzka natura Chrystusa oraz miejsca gdzie tematem jest jego boska natura. Czyniąc tak, wydaje się, że Nestoriusz stworzył dwie osoby istniejące w Chrystusie - dwa działające podmioty.
Cyryl Aleksandryjski był głównym przedstawicielem ortodoksyjnej teologii sprzeciwiającym się Nestoriuszowi. Cyryl potępił zdanie Nestoriusza o dwóch podmiotach obecnych w Chrystusie bo znaczyło to że są tam dwie osoby - boska i ludzka - obecne w Chrystusie. W odpowiedzi na argumenty Nestoriusza, Cyryl pisał:n “Jeżeli ktoś rozdziela pomiędzy dwa charaktery albo osoby opisy Chrystusa w ewangeliach… używając jednych do opisania człowieka, poczętego oddzielnie, rozłącznie od Słowa, traktując inne jako opisujące Słowo, niech będzie wykluczony (anathema).”
Zarówno sobór Efeski (431) i Chalcedon (451) potępiły Nestoriusza. Twierdził on później że był po prostu niezrozumiany i wierzył że Chrystus to dwie natury w jednej osobie.
Stephen Nichols pisząc o Wyznaniu Chalcedońskim zauważa, “W stwierdzeniach o Chrystusie jako o dwóch naturach w jednej osobie Wyznanie odrzuca jasno i wyraźnie nauczania Apolinarego, Eutychesa i Nestoriusza… Przeciwko Nestoriuszowi, Wyznanie mówi że Chrystus to dwie natury w jednej osobie bez rozdziału i separacji. Zaprzecza że Chrystus to dwie osoby.”
Umniejszanie przez Nestoriusza jedności między dwoma naturami w Chrystusie jest niebezpieczne ponieważ Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi.
Ta jedność w osobie Jezusa Chrystusa ma nazwę unia hipostatyczna. Ważnym jest aby właściwie rozumieć tą unię - Jezus Chrystus jest Bogiem-człowiekiem. To właśnie w jedności osoby Jezusa Chrystusa i jego bezgrzesznym życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Bóg pojednał zgubioną ludzkość ze sobą.
Rozdzielenie dwóch natur spowodowałoby niepowodzenie środków chrześcijańskiego zbawienia. Dlatego Wyznanie Chalcedońskie mówi: “Pan nasz Jezus Chrystus.. dla nas i dla naszego zbawienia… [jest] w dwóch naturach, bez zmieszania, bez zmiany, bez rozdzielania i rozłączania. Nigdy nie zanikły różnice natur przez ich zjednoczenie, ale została zachowana właściwość obu, tworzących jedną osobę i jedną hipostazę. Nic można Go dzielić na dwie osoby ani ich w Nim rozróżniać, ponieważ jest jeden i ten sam Syn Jednorodzony; Słowo Boże, Pan Jezus Chrystus.”