W latach po Soborze Nicejskim w 325 A.D. kościół zmagał się z wieloma pytaniami odnośnie osoby i dzieła Chrystusa. Na Nicei, bóstwo Chrystusa zostało określone jako ortodoksyjne chrześcijańskie nauczanie, ale pozostawiło wiele pytań odnośnie osoby Chrystusa. Apolinary, ustanowiony biskupem Laodycei w 362 A.D., jest odpowiedzialny za Apolinaryzm. Ten pogląd naraża na szwank pełne człowieczeństwo Jezusa sugerując że odwieczne logos (Słowo) zajęło miejsce ludzkiej duszy Jezusa i służyło jako życiodajne źródło w ciele Chrystusa.
Apolinary mówi, “Ciało, uzależniając swoje działanie od innych zasad ruchu i czynności… nie jest w sobie kompletnie żywą jednostką, ale aby stać się taką łączy się z czymś innym. Więc zjednoczył się z niebiańską zasadą [Logos / Słowem] i był z nią złączony… Przeto z poruszonego i poruszającego złożony został jeden żywy byt - nie dwa, ani nie jeden złożony z dwóch samo-istniejących zasad” (Apollinarius, “Fragment 107”). J.N.D. Kelly, prominentny naukowiec historii doktryn pisze, “Presupozycja tego argumenty jest taka, że boskie Słowo było zastąpione przez normalną ludzką psychologię w Chrystusie.” Inaczej mówiąc, człowieczeństwo przyjęte we wcieleniu nie było kompletne, lecz brakowało znaczącego czynnika osobowości. Apolinary wierzył zatem, że Jezus był tylko częściowo człowiekiem.
Nauczanie Apolinarego było potępione w Antiochii w 378 i 379 oraz przez Sobór Konstantynopolitański w 381. Głównym obrońcą teologicznej ortodoksji był Grzegorz z Nazjanzu, Wschodni teolog i Arcybiskup Konstantynopolu w czwartym wieku. Widział poglądy Apolinarego jako grożące zbawczemu dziełu Jezusa: “Jeśli ktokolwiek zaufał jemu jako człowiekowi bez ludzkiego umysłu, jest zaiste pozbawionym mózgu, i niegodnym zbawienia. Ponieważ tego czego on nie przyjął, on też nie uzdrowił; ale to co jest złączone z jego bóstwem jest też zbawione. Jeżeli tylko pół Adama upadło, wtedy też to co jest w Chrystusie przyjęło i zbawiło tą połowę; ale jeśli cała jego natura upadła, to musi być złączona z całą naturą Tego który jest jednorodzony, i jako taka zbawiona w całości” (“To Cledonius Against Apollinarius”). Innymi słowami, jeżeli cały Adam był zgubiony i zniszczony przez Upadek, Chrystus zatem, drugi Adam, musi przyjąć wszystko co Adam posiadał aby odnowić ludzką naturę i żyć życiem które Adamowi się nie udało. Te kwestie odnoszące się do zbawienia zmotywowały Grzegorza do wyjaśnienia Chrystologii wiernej Biblii.
Jeżeli Apolinary ma rację i “Słowo” zastąpiło ludzką duszę w Jezusie, musimy się zastanowić jak Chrystus może być w pełni człowiekiem. W Ewangeliach Jezus jest ukazany jako będący w pełni człowiekiem w sposobie jak doświadczał smutku, bólu i innych autentycznych ludzkich przeżyć. Z pewnością Jezus Chrystus był w pełni Bogiem, jak podtrzymane to zostało na Soborze Nicejskim, ale był także w pełni człowiekiem. I było to jego bóstwo wraz z człowieczeństwem, które pozwoliło mu by perfekcyjnie nas zastąpić, być pośrednikiem między Bogiem a ludźmi za nas i dla naszego zbawienia.